Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Νέο τεύχος της εφημερίδας



ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΜΑΣ

Να ανατρέψουμε το καθεστώς της βίας και της εκμετάλλευσης

«Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω... Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γιαυτό!» (ΛΟΥΙΣ ΛΙΝΓΚ, αναρχικός εργάτης του Σικάγο, καταδικάστηκε σε θάνατο)


Από την Αίγυπτο, την Τυνησία, το Μπαχρέιν, τη Συρία, τη Λιβύη, μέχρι το Λονδίνο εκατομμύρια καταπιεσμένοι, εργαζόμενοι και νέοι αμφισβητούν, διαδηλώνουν και εξεγείρονται, ενάντια στα καθεστώτα της εκμετάλλευσής τους, αρνούμενοι να αποδεχθούν την απολυταρχία και το δεσποτισμό των ντόπιων και υπερεθνικών ελίτ και τη συνεχιζόμενη εξαθλίωσή τους. Με τις ίδιες τους τις ζωές ξαναγεννούν τις ελπίδες για τη δυνατότητα στην εποχή μας να γίνουν πράξη τα απελευθερωτικά οράματα ως επίδικα του τώρα, οι καθημερινές ανατροπές ως αναγκαιότητα για το χειραφετημένο μέλλον.

Η βαθιά συστημική κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού βρίσκει την εργαζόμενη πλειοψηφία -ελλήνων και μεταναστών- αντιμέτωπη με μια ολοκληρωτική επίθεση της άρχουσας τάξης, των πολιτικών της εκπροσώπων και των διεθνών της συμμάχων, για την ανασυγκρότηση των άμεσων και στρατηγικών της επιλογών. Η πρωτοφανής λεηλασία της εργασίας προς όφελος μιας μόνιμης αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου φτωχοποιεί και στέλνει στο περιθώριο μεγάλα τμήματα εργαζομένων και νεολαίων, στο όνομα της αποτροπής μιας «εθνικής χρεωκοπίας», με προαπαιτούμενο την καπιταλιστική ανάπτυξη με κινέζικο πρόσημο και την υποταγή της κοινωνίας στους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της εξουσίας.

Το διαρκώς αναθεωρούμενο μνημόνιο Τρόικας, κυβέρνησης, αφεντικών, σπέρνει το φόβο για το πετσόκομμα στα εναπομείναντα πενιχρά εισοδήματα των μισθών, το ξεχαρβάλωμα στις εργασιακές σχέσεις, τον εφιάλτη της ανασφάλειας. Η ασυδοσία των αφεντικών φέρνει τον εκβιασμό για μεσαιωνικού τύπoυ συμβάσεις εργασίας, τα καθεστωτικά ΜΜΕ την αποχαύνωση και την υποταγή, οι πραιτοριανοί του κράτους τον τρόμο για την αποτροπή των εξεγέρσεων που έρχονται.

Με το συνδικαλισμό της συνδιαχείρισης να στέκεται ανάχωμα στις εκρήξεις των αγώνων, τα εκφυλισμένα όργανά του να ενισχύουν την αναποτελεσματικότητα και την αναμονή, την Αριστερά της υπευθυνότητας και των ποσοστών να «οργανώνει» λογιστικούς ελέγχους και λαϊκές οικονομίες, η γενικευμένη απόγνωση και η κοχλάζουσα αγανάκτηση ψάχνει δρόμους έκφρασης στα μονοπάτια της αυτοοργάνωσης, στον αγώνα της Κερατέας, του δεν πληρώνω στους δρόμους, στις συνελεύσεις, επιτροπές και καταλήψεις, στους ανεξάρτητους αγώνες στους χώρους δουλειάς, στην αναγκαιότητα των μορφών αυτοδιαχείρισης της ζωής, για την κατάκτηση του τώρα σαν προοπτική για το επαναστατικό αύριο.

Μπορούμε να τους νικήσουμε!
Με την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το πάθος των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων, την οργή των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και νεόπτωχων, που δημιουργεί το σύστημα της λεηλασίας και της ταξικής κυριαρχίας, ας υψώσουμε αντεπίθεση μαζικής και γενικευμένης ανυπακοής παντού, έξω και κόντρα στους θεσμούς του καθεστώτος της βίας -κόμματα εξουσίας, κατασταλτικούς μηχανισμούς, κρατικά και εργοδοτικά συνδικάτα, τις διαμεσολαβήσεις, τις δομές και τα όργανα- που εξουσιάζουν τη ζωή και το είναι μας.

Να οικοδομήσουμε αδελφικούς δεσμούς με τους κατατρεγμένους εργάτες μετανάστες στη βάση της αλληλεγγύης και των μορφών ταξικής συνοχής ενάντια στις κυρίαρχες λογικές του αποκλεισμού και της εξαίρεσης.
Για έναν κόσμο δίχως σύνορα. Για μια ζωή χωρίς αφέντες.


Χειραφετημένη σύγκρουση και επίθεση απέναντι στο καθεστώς
Για τους εργαζόμενους που ζουν κάτω από την εξουσία του καπιταλισμού, οι διαθέσεις τους χαρακτηρίζονται ολοένα και πιο πολύ απ’ τον κυνισμό και την απελπισία και είναι φοβερά επικίνδυνες για όλες τις αποχρώσεις της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτό, η επαναδιατύπωση της προβληματικής για ένα απειλητικό επαναστατικό εργατικό και κοινωνικό κίνημα είναι ιδιαίτερα επιτακτική και επίκαιρη. Προτεραιότητα της οποίας είναι η δημιουργία των δικών μας εργατικών και κοινωνικών χειραφετημένων μέσων, ανεξάρτητων από κράτος και κεφάλαιο, που θα προσδιορίζουν τις δικές μας αυτοτελείς ανάγκες, τις δικές μας επιδιώξεις, τις δικές μας επιθυμίες.

Προτεραιότητα είναι το τι ΕΜΕΙΣ θέλουμε, τι περιμένουμε, ποιους σκοπούς έχουμε ως εργαζόμενοι, που διαμορφώνουμε και οικοδομούμε αυτόνομα και ανεξάρτητα πεδία κοινωνικού μετασχηματισμού -φορείς εργατικής και κοινωνικής αντιεξουσίας, πέρα και έξω από την επικράτεια του κράτους και του κεφαλαίου-, τις δικές μας «καταστάσεις ζωής», πολιτισμού, αλληλεγγύης και συνεργασίας σε μια κοινωνία της οποίας ο προσανατολισμός είναι πολύ διαφορετικός απ’ αυτόν που έως σήμερα γνωρίσαμε.

Κοινή διαπίστωση είναι ότι οι αγώνες διαχέονται και κομματιάζονται σ` ένα πλήθος από μερικούς συντεχνιακούς αγώνες από τον καθεστωτικό συνδικαλισμό, ενώ, από την άλλη πλευρά, ο πολιτικός αγώνας διεξάγεται όχι από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσα από τη συλλογική δράση, αλλά μέσω της αντιπροσωπευτικής οδού και των πολιτικών ιερατείων.

Μ’ αυτό το δεδομένο πρέπει να προχωρήσουμε από την άρνηση όλων των μηχανισμών ενσωμάτωσης-εκπροσώπησης στη δημιουργία ανοιχτών εργατικών δομών δράσης, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες για όλους τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μετανάστες, που ο σκοπός τους θα είναι να ενοποιούν τις αντιστάσεις των εργαζόμενων, ελλήνων και μεταναστών (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, επισφαλών, ελαστικά απασχολούμενων, κλπ.) με κοινές απαιτήσεις. Υλοποιώντας τον αντικυριαρχικό συντονισμό των αγώνων και της δράσης, μέσω ενιαίων εργατικών κοινωνικών συνελεύσεων βάσης, σε κέντρα αγώνα και δράσης εργαζομένων. Οικοδομώντας, παράλληλα, πρακτικές έμπρακτης αλληλεγγύης σε αγώνες που ξεσπούν και συντονίζοντας τη συσπείρωση των εργαζομένων και ένα ευρύτερο μάχιμο δυναμικό που υπάρχει σε διάφορους χώρους και περιοχές.

Σήμερα ένας ολόκληρος κύκλος πάλης έκλεισε και ένας νέος καινούριος κύκλος πρέπει να ανοίξει, ώστε να διερευνηθούν και επιθετικές μορφές πάλης και σύγκρουσης απέναντι στο καθεστώς, που θα αυξάνουν τις συμμετοχικές διαδικασίες για τη χειραφέτηση και απελευθέρωση. Γιατί η πραγματική βελτίωση της θέσης του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας θα προκύψει μόνο από ένα απειλητικό και επικίνδυνο εργατικό κοινωνικό κίνημα χειραφέτησης που θα μετατρέψει την κρίση σε κρίση συνολικής αμφισβήτησης και ανατροπής του καθεστώτος, εφόσον αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι δεν υπάρχει καμιά επιστροφή στην προ της κρίσης κατάσταση. Ως το πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στην καθεστωτική νομιμότητα, τον κοινοβουλευτισμό, τη «δημοκρατική ομαλότητα», την «κοινωνική, εργασιακή ειρήνη» και σε όλους τους πολιτικούς εκφραστές του καθεστώτος.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ


Του Γιώργου Λιερού

Οι εξεγέρσεις στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Υεμένη, τα Εμιράτα κ.ά. πρέπει να ειδωθούν, παρά τις ιδιαιτερότητές τους, ως μέρη της ίδιας διαδικασίας; Ποιας; Μιας διαδικασίας αραβικής; Μουσουλμανικής; Μπορεί σήμερα να ξεδιπλωθεί στη Μέση Ανατολή μια επαναστατική διαδικασία η οποία θα τείνει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της περιοχής; Ή μήπως οι εξεγέρσεις αυτές έρχονται να προκαλέσουν την επιτάχυνση της διαδικασίας προσαρμογής των εν λόγω χωρών στον καπιταλισμό της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς και, επίσης, να διεκδικήσουν εκ παραλλήλου την αναβάθμισή τους σε αυτά τα πλαίσια;
Μετά από πολλές δεκαετίες, βλέπουμε να εισβάλλει στην σκηνή ο ένας Αραβικός λαός, Άραβες πολίτες που ξεπερνάν τα στενά όρια και τις ιδιαίτερες φυσιογνωμίες των ξεχωριστών αραβικών εθνικών κρατών. Παρά τις διαφορές ανάμεσα στις αραβικές χώρες και ανάμεσα στις ίδιες τις εξεγέρσεις, η ταχύτητα με την οποία μεταλαμπαδεύεται η φλόγα από τη μία χώρα στην άλλη θυμίζει τις επαναστάσεις στην Ευρώπη το 1848 και το 1917/1923. Δεν πρέπει να εξαντλήσουμε την προσέγγισή μας στην περιπτωσιολογία, στην παράθεση ενός αθροίσματος συγκυριών και γεγονότων και να κρύψουμε πίσω τους τις βαθύτερες διεργασίες που τους δίνουν ενότητα και συνοχή.
Ενότητα; Συνοχή; Οι αραβικές εξεγέρσεις στο μέτρο που είναι όντως εξεγέρσεις και όχι απλώς ταραχές ή πολιτικά πραξικοπήματα συνίστανται από μια πολλότητα αντιφατικών και συγκρουόμενων μεταξύ τους διεργασιών · ανοίγουν πολλούς διαφορετικούς ή και αντίθετους δρόμους. Είναι συμβάντα, καταστάσεις εντελώς καινούργιες, που μόνο εν μέρει μπορούν να κατανοηθούν με έννοιες, θεωρητικά σχήματα ή ιδέες που έρχονται από το παρελθόν.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

ΤΡΑΠΕΖΕΣ 2011: ΘΥΣΙΑ ΣΕ ΒΡΩΜΙΚΟ ΒΩΜΟ


Πόσες θυσίες αντέχουμε;

Με το επικαιροποιημένο μνημόνιο Δ' μπαίνουν ρητά οι τράπεζες στον ανελέητο χορό της επίθεσης. Το μνημόνιο καθιστά πλέον σαφές ότι χρειάζονται περί τις 12.000 απολύσεις στον τραπεζικό κλάδο, και εννοείται περικοπές σε μισθούς, επιδόματα και γενικότερα απόλυτη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αφού τελευταία πληροφορηθήκαμε για το γενικευμένο σχέδιο αύξησης ωραρίου. Το σχέδιο αυτό ξεκινά με το δημόσιο, αλλά το “κλειδί” για να επεκταθεί σε όλη την κοινωνία το κρατάνε οι τράπεζες αφού αποτελούν τον κινητήριο μοχλό του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η προσπάθεια για διάλυση του ασφαλιστικού ξεκίνησε με τον πρώτο αντιασφαλιστικό νόμο που πέρασε πρώτα από τις τράπεζες, το 2005, η κυβέρνηση της ΝΔ και συνεχίζεται έως σήμερα με την απόλυτη διάλυση των ταμείων και της κοινωνικής πρόνοιας γενικότερα. Για τις τράπεζες, λοιπόν, πριν ακόμα “ενταχθούν” στα μνημονιακά πλαίσια:
  • Είναι ήδη γεγονός με την κατάπτυστη κλαδική σύμβαση 06-07 που υπογράφτηκε με απόλυτη ευθύνη των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, η κατάργηση του ενιαίου ωραρίου στις τράπεζες. Πιο ουσιαστική δε, είναι η διαρκής στην πράξη καταπάτηση ωραρίου στα καταστήματα.
  • Η μηδενική αύξηση εδώ και 3 χρόνια για όλες τις τράπεζες, ενώ ειδικά για κάποιες η μηδενική αύξηση ισχύει για πάνω από 5 χρόνια, ελλείψει σωματείων ή παρουσίας εργοδοτικών ή πλήρως γραφειοκρατικών σωματείων.
  • Η σωρεία απολύσεων “λόγω κρίσης” των “αόρατων” εργαζομένων, των υπενοικιαζόμενων και των διαφόρων ειδών συμβασιούχων στις τράπεζες-κάτεργα Eurobank, Citibank, κ.ά. Οι απολύσεις αυτές δεν καταγγέλλονται, δεν επιβεβαιώνονται και χαρακτηρίζονται ως “λήξη σύμβασης”.
  • Τα προ κρίσης “ευγενή” ταμεία, κύρια, επικουρικά και παροχής εφάπαξ, έφτασαν στο ναδίρ. Οι αναλογιστικές μελέτες δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να σώσουν την κατάσταση όσο καλύπτουν τις ρεμούλες και το χωρίς έλεγχο τζογάρισμα των αποθεματικών τους. Η σωρεία «εθελούσιων εξόδων» έπαιξε και αυτή σημαντικό ρόλο, ώστε σήμερα να μιλάμε για αδυναμία παροχής των υπηρεσιών τους στους εργαζόμενους.

Καζάνι που βράζει ή λιμνάζοντα νερά;

Η πρώτη σημαντική επίθεση στους εργαζόμενους στις τράπεζες ξεκινά από την Αγροτική. Η ατζέντα περιλαμβάνει τα εξής:
  • Ξεφορτώνονται από τον όμιλο όλες τις θυγατρικές που δεν ανήκουν στον χρηματοοικονομικό κλάδο: Δωδώνη, Ροδόπη, Σεκάπ, Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών, Εταιρεία Ανάπτυξης Αλιείας κ.ά.
  • Μείωση λειτουργικού κόστους, δηλαδή κλείσιμο περίπου του 10% των υποκαταστημάτων, μείωση των μισθών κατά 10%. Ξεσκαρτάρισμα των “επιζήμιων” για την τράπεζα κομματιών με υπαγωγή στο νόμο για τις ΔΕΚΟ (φορτώνουν έτσι τα χρέη και τις ζημιές στους φορολογούμενους), δημιουργώντας έτσι “φιλέτα” για επενδυτές και αγοραστές, σε τιμή ευκαιρίας φυσικά. Το ίδιο θα ισχύσει και για το 10% της ΕΥΔΑΠ που ανήκει στον όμιλο. Μέσα σε όλα αυτά, οι επιτυχόντες του τελευταίου διαγωνισμού μένουν μετέωροι ανάμεσα σε υποσχέσεις για μετάταξη στο ΙΚΑ (χωρίς να διευκρινίζεται το εργασιακό καθεστώς) και σε φήμες για μη πρόσληψη.
Είναι η Αγροτική ο δούρειος ίππος για τις τράπεζες;
Δυστυχώ η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή και τα γεγονότα είναι περισσότερο από επικίνδυνα.
Στην Εμπορική τράπεζα, πιστοί στις κομματικές τους ταυτότητες και στις επιταγές του μνημονίου, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ κατέβασαν την πρόταση της διοίκησης για αλλαγή του κανονισμού εργασίας, που περιλαμβάνει διευκόλυνση απολύσεων και μειώσεις βαθμών ...ύστερα από “διάλογο”.
Ελπιδοφόρα τα σημάδια στις 2 τράπεζες, αφού στη μεν Αγροτική με πρωτοβουλία 2 αριστερών παρατάξεων συλλέχθηκαν περί τις 500 υπογραφές για έκτακτη γενική συνέλευση, η οποία έγινε και απέρριψε την πολιτική του ΔΣ του συλλόγου των εργαζομένων και αποφάσισε την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην άνευ προηγουμένου επίθεση. Στη δε συνέλευση της Εμπορικής, η παντοδυναμία της ΠΑΣΚΕ -ΔΑΚΕ εξελίχθηκε σε πανωλεθρία, αφού η συνέλευση ψήφισε με 364 ψήφους το ενωτικό πλαίσιο των αριστερών δυνάμεων έναντι 339 που ψήφισαν την εργοδοτική πρόταση. Μικρές νίκες, με πρωτοβουλία δυνάμεων που αντιστέκονται και αγωνίζονται, μπορεί να επιτευχθούν. Το στοίχημα της περιόδου, όμως, δεν είναι να αποτελέσουμε το ανάχωμα στις εξελίξεις, αλλά να οργανώσουμε την αντεπίθεση στη λαίλαπα του κεφαλαίου.
Στην Εθνική Τράπεζα, ήρθε η πρώτη μεγάλη επιχειρησιακή σύμβαση του μνημονίου που σφραγίζει, με τις ευλογίες της ΓΣΕΕ, τις μηδενικές αυξήσεις, κάνοντας παράλληλα χάρη στους τραπεζίτες με ρυθμίσεις για τα δάνεια τραπεζοϋπαλλήλων, δήθεν με ευνοϊκούς όρους (στην πραγματικότητα οι τράπεζες επιθυμούν τις ρυθμίσεις, ώστε να παρουσιάζουν περισσότερα «εξυπηρετούμενα» δάνεια, έτσι η εικόνα της τράπεζας εμφανίζεται καλύτερη αλλά και πλασματική επίσης). Κρυφά υπογράφτηκε η επιχειρησιακή του αίσχους, χωρίς καν γνωστοποίηση στο ΔΣ του ΣΥΕΤΕ, ούτε καν στο προεδρείο. Η ΠΑΣΚΕ αλωνίζει και γίνεται ένα με τα αφεντικά, και με περισσό θράσος προτάσσει τάχα την προστασία των θέσεων εργασίας.
Δεν μας λέει, όμως, αν έχει τεθεί επίσημα θέμα κατάργησης θέσεων εργασίας στον ΣΥΕΤΕ ή στην ΟΤΟΕ; Οι τραπεζίτες για την υπογραφή της εκκρεμούς κλαδικής σύμβασης ζήτησαν, για αρχή, κατάργηση του επιδόματος πολυετίας, ωστόσο τώρα που το μνημόνιο περιγράφει ρητά το πετσόκομμα των εργαζομένων και των μισθών στις τράπεζες, οι ορέξεις τους ανέβηκαν. Κι ενώ σε όλη την Ευρώπη τα επιτόκια δανείων μειώθηκαν προς αντιμετώπιση της κρίσης, οι ελληνικές τράπεζες συνεχίζουν απτόητες να έχουν τις παράλογες απαιτήσεις τους.
Έρχονται οι υπέρτατες θυσίες, δηλαδή θυσιάζουμε στο βρώμικο βωμό των τραπεζών, τον ποτισμένο με το αίμα του κάθε εργαζόμενου, την ίδια μας τη ζωή; Ας μας πουν οι γραφειοκράτες και εργοδοτικοί υπάλληλοι του συνδικαλισμού πόσους ανθρώπους είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν για την “ανάπτυξη” των τραπεζών; Πόσους μισθούς είναι ήδη έτοιμοι να περικόψουν για να σώσουν τη δικιά τους καρέκλα; Αλλά, κυρίως, ας πουν οι ίδιοι οι τραπεζοϋπάλληλοι πότε θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, για να πάρουν το συνδικαλισμό στα χέρια τους;

Ποτάμι εκατομμυρίων εισρέει στις τράπεζες!

Το συνολικό ποσό της απευθείας ενίσχυσης τραπεζών φτάνει τα 200 δις ευρώ. Από αυτά τα 110 δις διοχετεύονται από ΕΕ-ΔΝΤ (10 δις ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας) και το καινούριο πακέτο για το α΄ εξάμηνο του 2011 είναι στα 25 δις ευρώ. Δεν ξεχνάμε βέβαια το 1ο πακέτο των 28 δις ευρώ το φθινόπωρο του 2008, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ διαβεβαίωνε ότι όλα βαίνουν καλώς, απλώς δεν υπάρχουν καθόλου λεφτά ούτε για υγεία, ούτε για παιδεία και πόσω μάλλον για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Στην ίδια πολιτική, με πέπλο ΔΝΤ-ΕΕ αυτή τη φορά, συνεπής στη συμφωνία διάλυσης κάθε ψήγματος κοινωνικής ζωής, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να ενισχύει τις τράπεζες. Σε αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ τους, κράτος και τράπεζες εκδίδουν τώρα 6μηνα έντοκα γραμμάτια για περαιτέρω αφαίμαξη (εδώ γελάνε, οι τράπεζες δανείζουν στο κράτος αυτά που τους δάνεισε...).

Δήμητρα Κωσταγιώργου
Εργαζόμενη σε τράπεζα

Από το 4ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Κάλεσμα της ανοιχτής συνέλευσης συντονισμού σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας και κοινής δράσης για το κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής


 Το σχέδιό τους προβλέπει την παραχώρηση για 25 χρόνια των 3 χωματερών (Φυλή–Κερατέα-Γραμματικό) στους ιδιώτες και δημιουργία 2 εργοστασίων καύσης στη Φυλή, 1 στην Κερατέα και 1 στο Γραμματικό. Στο όνομα των συμφερόντων των μεγαλοεργολάβων και της ΕΥΔΑΠ, έχουν αποφασίσει να μας ξαναφέρουν και τη ΛΥΜΜΑΤΟΛΑΣΠΗ στη χωματερή της Φυλής.



        ΑΥΤΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΚΕΡΔΗ,
        ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΖΩΕΣ
  • Αρνούμαστε να δεχτούμε άλλο την παραμονή της χωματερής στη Φυλή!
  • Αρνούμαστε τη δημιουργία εργοστασίων καύσης στη Φυλή!
  • Έξω οι χωματερες και τα ΧΥΤΑ από τις κατοικημένες περιοχές.
  • Καμιά αύξηση των δημοτικών τελών για τα κέρδη των εργολάβων των σκουπιδιών!
  • Έξω οι ιδιώτες από τη διαχείριση των απορριμμάτων.
  • Όχι στους «πράσινους» φόρους που ετοιμάζουν.
    Διαχείριση των σκουπιδιών με φιλικό τρόπο προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον.


    ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΑΠΡΙΛΗ, 11 π.μ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ
Λ.ΦΥΛΗΣ [ΠΡΟΑΣΤΙΑΚΟΣ]

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Πρόκληση ασφαλιτών στη Ν/Ε Ζώνη Περάματος και οργισμένη απάντηση των εργαζομένων


Άμεση ήταν η αντίδραση εργαζομένων και ανέργων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος όταν ασφαλίτες πήγαν στο χώρο και ζήτησαν ... ενημέρωση και συνεργασία. Τους πήραν στο κυνήγι και αναποδογύρισαν το υπηρεσιακό αυτοκίνητό τους. Ήταν και μια απάντηση στην άγρια επίθεση που είχαν δεχθεί χθες από τα ΜΑΤ κατά την κινητοποίησή τους στον ΟΛΠ.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Κάλεσμα των Ιρανών πολιτικών προσφύγων σε ανοιχτή συνέλευση


Εμείς οι Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα μας για πολιτικό άσυλο. Δυστυχώς όμως η φωνή μας και ο αγώνας μας δεν ακούγεται από την ελληνική κυβέρνηση.
Εμείς διαμαρτυρόμαστε έντονα διότι η κυβέρνηση αντί να δώσει λύση στο πρόβλημα μας, μαζί με τον κύριο Σημόπουλο μας έδιωξαν από το κτήριο Γκίνη βάζοντας ΜΑΤ έξω από το πολυτεχνείο και συλλαμβάνοντάς μας με σκοπό να κρύψουν το πρόβλημα, κρατώντας το μακριά από φως της δημοσιότητας καθώς και να διαλύσουν τον αγώνα μας ώστε να μην χαλάσει η ελληνική κυβέρνηση τις καλές σχέσεις που διατηρεί με το δικτατορικό καθεστώς του Ιράν.
Καλούμε κάθε ελεύθερο άνθρωπο να ενώσει τη φωνή του με τη δική μας. Ζητάμε από όλο τον ελληνικό λαό, κάθε μεμονωμένο άτομο, είτε ντόπιο είτε μετανάστη και πρόσφυγα, κάθε συλλογικότητα, σωματείο και οργάνωση να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη του και να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να χορηγήσει πολιτικό άσυλο στους Ιρανούς αντιφασίστες.

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΚΟΙΝΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ.
Ανοιχτή Συνέλευση την Τετάρτη 13/04, 7μ.μ., Πολυτεχνείο, αίθουσα ΜΑΧ

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

ΚΕΡΑΤΕΑ: Πράσινα ΧΥΤΑ και Πράσινα Άλογα


Τα 30 χρόνια λαϊκισμού και πολιτικού ψεύδους οδήγησαν τελικά τη χώρα μας στο μαρασμό. Δυστυχώς μετά την πτώση της Χούντας όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που ανέλαβαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της πολύπαθης αυτής χώρας βασίσθηκαν στο ψέμα και στα δανεικά για να διατηρηθούν στην εξουσία. Το θέμα της διαχείρισης των αστικών απορριμμάτων στην Ελλάδα (και κυρίως στην Αττική) καρκινοβατεί μέχρι σήμερα εξαιτίας αυτής της τακτικής.

Η διαχείριση των απορριμμάτων του μισού πληθυσμού της Ελλάδας θεωρήθηκε περιφερειακό πρόβλημα αντί να ενταχθεί σε έναν κεντρικό Εθνικό σχεδιασμό. Η ανεξέλεγκτη απόθεση των σκουπιδιών βαπτίστηκε Υγειονομική Ταφή.
Όταν το 2003 ψηφιζόταν ο νόμος 3164 για τη δημιουργία τριών νέων ΧΥΤΑ στην Αττική, τα τηλεοπτικά κανάλια μάς έδειχναν εικόνες καταπράσινων ΧΥΤΑ σε χώρες της Ευρώπης όταν η Ευρωπαϊκή νομοθεσία είχε από την προηγούμενη δεκαετία απαγορεύσει τη δημιουργία νέων ΧΥΤΑ. Όταν κατάλαβαν όλοι το ψέμα τους άρχισαν να μιλούν για ΧΥΤΥ και η λέξη ΧΥΤΑ απαγορεύθηκε από το λεξιλόγιό τους, όμως υπάρχει σε όλες τις συμβάσεις έργου που έχουν ανατεθεί στον εθνικό εργολάβο.

Και επειδή ΧΥΤΥ χωρίς εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων δεν μπορεί να υπάρξει, υποσχέθηκαν να δημοπρατήσουν και εργοστάσια, αφού όμως κατασκευάσουν πρώτα τα ΧΥΤΑ και τα χρησιμοποιήσουν για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Όμως και τα εργοστάσια που επέλεξαν να κατασκευάσουν κατά παράξενο τρόπο δεν λύνουν το πρόβλημα, διότι παράγουν ένα προϊόν (το SRF) που ο φυσικός του προορισμός είναι κάποιο εργοστάσιο καύσης, στην αντίθετη περίπτωση θα οδηγηθεί στο ΧΥΤΑ και θα σαπίσει σαν αφυδατωμένο σκουπίδι που είναι. Είναι λοιπόν σίγουρο ότι η καύση έχει επιλεγεί σαν τελική λύση στο πρόβλημα των απορριμμάτων της Αττικής, όμως σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη όταν θέλουν να κάψουν τα σκουπίδια τα καίνε απευθείας σε εργοστάσια που είναι εγκατεστημένα μέσα στις πόλεις και όχι αφού τα μετατρέψουν σε SRF πάνω σε κάποιο βουνό ή πολύ περισσότερο σε κάποιον αρχαιολογικό χώρο.

Φοβούνται λοιπόν πάλι να πουν την αλήθεια στο λαό ή θέλουν να κατασκευάσουν για μια ακόμη φορά άχρηστα εργοστάσια όπως το ΕΜΑΚ Ι στα Λιόσια, με μοναδικό στόχο το φαγοπότι εις βάρος του κοσμάκη. Δυστυχώς υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι μυαλό δεν έχουν βάλει και ότι ο εθνικός εργολάβος (και φυσικά οι αρμόδιοι υπουργοί) θα εισπράξουν δισεκατομμύρια για άχρηστα έργα και η επόμενη κυβέρνηση θα αναλάβει να δημοπρατήσει τα εργοστάσια καύσης εισπράττοντας το πολιτικό κόστος αλλά και τις αναλογούντες μίζες.

Είναι φυσικό κύριοι της κυβέρνησης ο κόσμος να μην θέλει να μετατραπεί ο τόπος του σε Φυλή ή Λιόσια, το αφύσικο είναι που δεν αντιδρούν οι κάτοικοι των παραπάνω περιοχών και δεν σας έχουν
πάρει ακόμη με τις πέτρες (ή καλύτερα με τα μπουκάλια).
Ως εδώ πια κύριοι των αμαρτωλών σαλονιών και της βουλής που ατιμάζετε με την παρουσία σας, όταν το παράσιτο σκοτώνει τον ξενιστή του πεθαίνει και αυτό.

Προσέξτε «κύριοι» γιατί η ώρα αυτή πλησιάζει.

Γιώργος
Πλάκα Κερατέας

Από το 4ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί