Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Παιδεία: Όχι στους παιδονόμους της αγοράς



Συγχωνεύσεις σχολείων κατά της έννοιας της κοινότητας
Οι συγχωνεύσεις, καταργήσεις, υποβιβασμοί σχολείων που προωθεί το υπουργείο Παιδείας, ο «Καλλικράτης» στα σχολεία όπως τις ονοματίζει, αποτελούν μία πτυχή της επίθεσης του κράτους και της ασύδοτης αγοράς στην τοπικότητα και τις όποιες κοινωνικές παροχές που απέμειναν.
Η χρήση της λέξης «Καλλικράτης», αυτού του συγκεντρωτικού οικοδομήματος της αυτοδιοίκησης, αποτυπώνει το σκεπτικό του υπουργείου: συγκεντρωτισμός, μεγάλα μεγέθη, κατάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού ελέγχου.
Αν ο «Καλλικράτης» αποτελεί το τελικό πλήγμα στα όποια ψήγματα αυτοδιοίκησης, αυτός στα σχολεία αποτελεί ένα επιπλέον πλήγμα στην κατ’ επίφαση δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα, εκπαίδευση από την οποία είναι ευτύχημα που, έστω και μέσα σε αυτό το σύστημα, τα παιδιά μαθαίνουν κάτι.
Όπως στον «Καλλικράτη» της αυτοδιοίκησης, έτσι κι εδώ πρόκειται για απόπειρα διάσωσης του συστήματος διδασκαλίας που ντύνεται πλέον τα ρούχα της αγοράς και εννοιών όπως η αυτονομία που τις ξεγυμνώνει από κάθε απελευθερωτικό νόημα.
Όπως ο Ραγκούσης μιλά για επιτελικό κράτος, έτσι και η Διαμαντοπούλου μιλά για επιτελικό ρόλο του υπουργείου, το οποίο «δεν μπορεί να συνεχίσει να ασχολείται με εκτελεστικές δράσεις που αφορούν σε ένα μεμονωμένο σχολείο σε μια περιοχή της χώρας ή σε ένα ΤΕΙ».
Πριν πάψει να «ασχολείται», εντούτοις (επειδή τράπεζες κι αφεντικά τα θέλουν όλα, επειδή ο ρόλος του κράτους είναι να επεμβαίνει στην κοινωνία και να της αφαιρεί εξουσία), πρέπει να διαλύσει για τα μικρά παιδιά και τη γειτονιά της πόλης.

Το ψεύδος του υπουργείου
Μεγάλο το ψεύδος εδώ: ενώ, δήθεν, το υπουργείο παύει να ασχολείται, την ίδια ώρα κατανέμει προϋπολογισμούς, ελαστικοποιεί τις σχέσεις εργασίας των εκπαιδευτικών, διορίζει δικούς του διευθυντές που με το νέο νομοθετικό καθεστώς θα είναι ολότελα μάνατζερ (θα ψάχνουν λεφτά και χορηγούς δηλαδή για να «επιβιώσει» το σχολείο), καταρτίζει και αποφασίζει προγράμματα σπουδών και το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, αναθέτει πανάκριβες έρευνες κοινής γνώμης για να «αποδείξει» την ανάγκη για αλλαγές, διαιρεί και βασιλεύει.
Οι συγχωνεύσεις οδηγούν σε γιγαντισμό: σε υπερμεγέθη σχολεία, σε τάξεις 25 και πάνω μαθητών, σε απρόσωπα σύνολα.
Υψώνουν παράλληλα τείχη σε κοινωνικές ομάδες που βιώνουν τον αποκλεισμό ή την υποαπασχόληση: τι άλλη επιλογή έχει ένας γονιός που επέλεξε να μείνει σε ένα χωριό από το να μεταναστεύσει σε μέρος με περισσότερο πληθυσμό; Τι θα συμβεί με τα παιδιά των μεταναστών που ήδη, πολλές φορές, βιώνουν αποκλεισμό από τις τοπικές κοινωνίες;
Η μαθητική διαρροή θεωρείται δεδομένη. Όσο για τη μειωμένη σχολική επίδοση οι φωστήρες του υπουργείου έχουν έτοιμη τη λύση: φροντιστήρια και ιδιωτική εκπαίδευση της κερδοσκοπίας.
Οι συγχωνεύσεις καταργούν το σχολείο της γειτονιάς, επιχειρούν να εξαφανίσουν με θεσμικό τρόπο -στη λογική του «Καλλικράτη»- την έννοια της κοινότητας. Η κοινότητα, όπως και η αλληλεγγύη είναι όμως κοινωνικές σημασίες, δημιουργίες της κοινωνίας. Συγκροτούνται και βιώνονται κοινωνικά.

Κοινότητες αγώνα
Για το λόγο αυτό οι κοινότητες αγώνα μαθητών-εκπαιδευτικών-γονιών-άλλων πολιτών, τα πεδία συνάντησης μεταξύ τους ενάντια στις συγχωνεύσεις των σχολείων αποτελούν μία στάλα κοινωνικής ανυπακοής που τόσο αποστρέφονται οι ιέρακες του αρπαχτικού μνημονίου και των αγορών.
Με αυτή την έννοια, το ζήτημα είναι ζήτημα δημοκρατίας, όχι της κατ’ επίφαση δημόσιας διαβούλευσης της κυβέρνησης επί προειλημμένων αποφάσεων. Ούτε αποκλειστικά οικονομικό. Ο «Καλλικράτης» επιδιώκει, όπως είπαμε, να διαλύσει την έννοια της κοινότητας, να απομακρύνει περισσότερα τα κέντρα λήψης αποφάσεων από τον πολίτη, να ισχυροποιήσει τις τοπικές και υπερεθνικές ελίτ της εξουσίας, να επιβάλλει την «ενός ανδρός αρχή». Εν τέλει, να διασώσει το πολιτικό σύστημα και να διατηρήσει μία κεντρική σημασία για κάθε σύστημα εξουσίας: το διαχωρισμό ανάμεσα σε διευθύνοντες και διευθυνόμενους, σε αυτούς που αποφασίζουν και σε εκείνους που εκτελούν.

«Νέο» Σχολείο
Οι κύκλοι του υπουργείου και οι πρόθυμοι συμπαραστάτες τους (στον τύπο και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία) επιχειρούν επάνω στα υλικά του κατεδαφισμένου δημόσιου σχολείου να χτίσουν το νέο σχολείο. Τι κρύβεται πίσω από την ιδεολογία του «νέου σχολείου;». Πρόγραμμα σπουδών υπό την αόρατη καθοδήγηση των επιθυμιών των κερδοσκόπων της αγοράς, επιστροφή των εξετάσεων από το παράθυρο (το Λύκειο παραμένει εξεταστικό κέντρο για όσους έχουν την ευκαιρία), επιπλέον φραγμοί στην πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, δημιουργία μαθητών δύο και τριών ταχυτήτων (θα δίνει το σχολείο δύο απολυτήρια), αξιολόγηση-πειθάρχηση εκπαιδευτικών (με βάση ποια κριτήρια; Από ποιους; Με τι σκοπό;).

Δια βίου σκλαβιά
Η δυνατότητα και τα δικαιώματα του ατόμου γίνονται ...ευκαιρία. Επιχειρείται να μεταβιβαστεί ατομικά η ευθύνη στον κάθε μαθητή για το ότι δεν τελειώνει το σχολείο, επειδή αργότερα δεν παίρνει το πτυχίο του ή, ακόμη χειρότερα, επειδή δεν βρίσκει δουλειά. Και αν μπει στο σύστημα της διά βίου μισθωτής σκλαβιάς θα είναι εκείνος υπεύθυνος για το ότι δεν είναι «παραγωγικός», για ότι δεν πέτυχε τους στόχους, για το ότι τον απέλυσαν ή για το ότι δουλεύει «μαύρα» και ανασφάλιστα. Όλα αυτά με σκοπό να αθωωθούν οι νομοθετικές παρεμβάσεις σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας (μισθοί πείνας, ωράρια κατά βούληση του εργοδότη, αύξηση στα όρια ηλικίας κλπ.). Σε αυτό το πλαίσιο το φθηνό σχολείο του μνημονίου μετατρέπεται σε κυρίαρχο μηχανισμό ιδεολογικής προπαγάνδας ώστε να δικαιολογηθούν οι μύθοι περί «ανίσχυρης Ελλάδας» που οι ισχυροί του πλανήτη (έτσι αφηρημένα) ή αλλιώς οι αγορές την βάζουν στο στόχαστρο για να την εξοντώσουν. Καμία ευθύνη δηλαδή για όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν, για όσους λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις. Μηχανισμός ιδεολογικής προπαγάνδας λοιπόν και πεδίο κερδοφορίας για μεγάλα και μικρά αφεντικά γίνεται το σχολείο. Αφεντικά που, ενώ λχ. θα ρυπαίνουν καθημερινά με τις δραστηριότητες τους τη φύση απομυζώντας τον κόπο χιλιάδων ανθρώπων, θα εξιλεώνονται με δωρεές στο σχολείο των 25 και 30 μαθητών ανά τάξη ή θα καλούν να σβήσουμε τα φώτα μία ημέρα το χρόνο δήθεν για να σωθεί η γη…

Να δεις τι σου ’χω για μετά...
Εκπαιδευτικούς αναλώσιμους: τα οργανικά κενά που δημιουργούν οι συγχωνεύσεις θα εξαναγκάσουν χιλιάδες εκπαιδευτικούς να τρέχουν από το ένα σχολείο στο άλλο να συμπληρώσουν ώρες. Όπως κάνουν σήμερα οι αναπληρωτές. Εκπαιδευτικός περιπλανώμενος δηλαδή και με αυξημένο ωράριο.
Διευθυντές-απόλυτους άρχοντες: Με τον νέο νόμο για τα στελέχη της εκπαίδευσης ο διευθυντής, που τον διορίζει το υπουργείο για να εφαρμόζει την πολιτική του, δεν θα κάνει καν μάθημα. Θα επιτηρεί τους υφιστάμενους, θα αξιολογεί, θα ψάχνει για χορηγούς. Παράλληλα προωθείται η κατάργηση των αρμοδιοτήτων του συλλόγου διδασκόντων για να διαλυθεί η όποια ψευδαίσθηση συμμετοχής στο σχολικό γίγνεσθαι. Στην ουσία θα πρόκειται για διευθυντές μάνατζερ που θα κυνηγάν σπόνσορες. Γιατί άραγε οι διευθυντές να μην εκλέγονται από το σύλλογο διδασκόντων; Δεν είναι με την αποκέντρωση εξουσιών το υπουργείο;
Σχολικές επιτροπές μακριά από τους γονείς: ο «Καλλικράτης» της αυτοδιοίκησης ενοποιεί σε μία όλες τις υπάρχουσες σχολικές επιτροπές σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αντίστοιχα. Όλα τίθενται υπό κεντρική διαχείριση, με το γονιό και τους μαθητές να μην ξέρουν πού να απευθυνθούν για το ρεύμα, το νερό, τη θέρμανση, τη μεταφορά στο σχολείο.
Προώθηση της ελιτίστικης αντίληψης της αριστείας, της ιδεολογίας που διαχωρίζει τεχνητά τους μαθητές, τους φοιτητές, σε «έξυπνους» και σε «ανόητους», αποκρύπτοντας ότι η μάθηση δεν είναι κούρσα ντοπαρισμένων αλόγων στον ιππόδρομο. Σε αυτή την αντίληψη προωθούνται τα πειραματικά σχολεία.
Μέντορες για τον νεοδιοριζόμενο εκπαιδευτικό, ο οποίος αν δεν πειθαρχεί στο πρόγραμμα θα είναι στο έλεος του σύγχρονου επιθεωρητισμού.
Γονείς που θα αναγκάζονται να πληρώνουν για να πάει το παιδί τους σχολείο. Για να διδαχτεί τι; Την άχρηστη γνώση, την κατευθυνόμενη από τα συμφέροντα των κερδοσκόπων και της εξουσίας.

Πέρα από το δίλημμα ιδιωτικό-κρατικό
Ιδιωτική ή κρατική παιδεία; Λιγότερο ή περισσότερο κράτος; Πλαστά διλήμματα που δεν αγγίζουν τη φύση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δεν θέτουν το ερώτημα: παιδεία από ποιον, για ποιον; Για ποιον σκοπό; Για το κέρδος, τον ανταγωνισμό («υγιή» τον βαπτίζουν ανερυθρίαστα), την «επαγγελματική αποκατάσταση», την παραγωγή άχρηστων και ρυπαρών προϊόντων, την υποταγή, την πειθαρχία, την υπακοή;
Ή παιδεία για ελεύθερη κοινωνία, καλλιέργεια του ατόμου, γνώση ελεύθερη και προσβάσιμη σε όλους, με πρακτικό αντίκρισμα, αμφισβήτηση, ελεύθερη ανάδυση των ιδεών;
Είναι σαφές πως οι συγχωνεύσεις αποτελούν μία μόνο όψη του θέματος της παιδείας.
Ο απεγκλωβισμός της κοινωνίας από πλαστά διλήμματα του τύπου κρατικό-ιδιωτικό μπορεί να επιχειρηθεί με την επανανοηματοδότηση του δημόσιου, ελεύθερου, κοινωνικού, μέσα από έναν γενικευμένο σύγχρονο διαφωτισμό απελευθέρωσης από το περιβάλλον της αγοράς, της κατανάλωσης, της εμπορευματοποίησης, του ιεραρχικού διαχωρισμού που παράγει όλο το οικοδόμημα της εκπαίδευσης. Άλλο ο ελεύθερος άνθρωπος κι άλλο ο εκπαιδευόμενος.
Δημόσιο για όλους, με δικαίωμα απόφασης και συμμετοχή στο σχεδιασμό και λόγο για το περιεχόμενο της γνώσης.
Κοινωνικό σε διαρκή αλληλεπίδραση με την κοινωνία
Ανοιχτό με ελεύθερη και χωρίς όρους πρόσβαση του καθενός στη γνώση. Για όλη την κοινωνία.
Με σχολεία ελεύθερης κοινωνικής μάθησης. Ένας τρόπος να σωθούν τα σχολεία είναι να ανοιχτούν στην κοινωνία, να αλληλοτροφοδοτηθούν, να έρθουν σε επαφή με τις ανάγκες της κοινωνίας. Με προγράμματα που θα διαμορφώνονται με τη συμμετοχή των πολιτών έξω από την κρατική κηδεμονία και την κερδοσκοπική βούληση.

Η εποχή των υποσχέσεων τέλειωσε
Μπουκωμένο το σύστημα αφού η Ιδεολογία της «προόδου» και της «ανάπτυξης» έδειξε τα όρια της. Αφού οι υποσχέσεις για ευημερία και πλούτο κατέρρευσαν, επιχειρεί μία βίαιη αναδιάταξη των όρων ισχύος. Στην εργασία, στην παιδεία, την υγεία, τα δημόσια αγαθά. Το κράτος ιδιωτικοποιείται, βασικές του λειτουργίες που διασφάλιζαν το ρόλο του εγκαταλείπονται, το πολιτικό προσωπικό μειώνεται, η μεσαία τάξη εξωθείται στο περιθώριο. Το περίφημο «κοινωνικό κράτος» το οποίο τόσο ύμνησε η Αριστερά. Απομένουν η καταστολή σε βάρος των κοινωνικών αντιστάσεων και η διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας. Σε αυτά τα ερείπια της πολυδιάστατης κρίσης σε όλα τα επίπεδα, η υπεράσπιση του παλιού, είτε κρατικού είτε ιδιωτικού, δεν έχει νόημα από τη σκοπιά της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Η ζωντάνια των μαθητών από το Δεκέμβρη του 2008 και μετά, οι αμεσοδημοκρατικές αναζητήσεις στο κοινωνικό πεδίο από μαχόμενους εκπαιδευτικούς και πολίτες για αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας και αυτοδιαχείριση στα δημόσια αγαθά, είναι ελπίδα.

Και τώρα τι;
Το «όχι» στις συγχωνεύσεις σχολείων λέγεται όχι για να υπερασπιστούμε το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα των καταναγκασμών (απουσίες, αποβολές, τιμωρία), της βαθμοθηρίας, της κρατικής εκπαίδευσης, των εθνικών μύθων, της χειραγώγησης της σκέψης, της δεξιότητας και όχι της ολικής σκέψης, των σχολείων-φυλακών, της επιχειρηματικότητας. Απέναντι στην κρατική και ιδιωτική εργολαβία της γνώσης και την ιδιωτική κερδοσκοπία στην εκπαίδευση, μπορεί να υψωθεί ένα μάχιμο εκπαιδευτικό-κοινωνικό κίνημα που θα αντισταθεί στους παιδονόμους της αγοράς, στην επιστροφή του επιθεωρητισμού, Θα πει «όχι» στη «δια βίου μάθηση» που ταυτίζεται με το κυνήγι δεξιοτήτων και προσόντων ενός ευέλικτου εργατικού δυναμικού, έτοιμου να υπηρετήσει το αφεντικό, αλλά αδύναμου να κριτικάρει το αντικείμενο της εργασίας και το περιεχόμενο της γνώσης. Θα ζητήσει κατάργηση των ιεραρχικών καταναγκασμών (βαθμοί, εξετάσεις, ιεραρχία στο σχολείο), θα διεκδικήσει ολική γνώση, παιδαγωγική ελευθερία, ελεύθερα σχολεία κοινωνικής μάθησης για όλους, ελεύθερη παιδεία.

Γιώργος Παπαχριστοδούλου
Από το 5ο φύλλο της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Σκέψεις για την Άμεση Δημοκρατία - Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων στις 10 Σεπτεμβρίου

Η άµεση δηµοκρατία δεν είναι µόνο µια µορφή πολιτειακής οργάνωσης, αλλά επίσης ένα αξιακό σύστηµα, µια
αντίληψη για τον άνθρωπο, µια πρόταση πολιτισµού η οποία έχει βαθιές ρίζες στην ανθρώπινη ιστορία. Η άµεση
δηµοκρατία θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο ως πρόσωπο, ως µοναδικό άτοµο, ατοµική κοινοτική ύπαρξη.
∆εν πρόκειται για ένα αµιγώς πολιτικό αίτηµα· συνάδει µε την κατάργηση της µισθωτής εργασίας, την αυτοδιαχείριση,
τη δραστική µείωση του εργάσιµου χρόνου, την ανατροπή της καταναλωτικής κοινωνίας.
Η άµεση δηµοκρατία, όπως κάθε προσπάθεια ανταγωνιστικής θέσµισης, ξεκινάει µε το πάρσιµο της γης,
µιας γης φυσικής, υλικής, χειροπιαστής. Το διαδίκτυο δεν ακυρώνει καθόλου τη σπουδαιότητα αυτής της χωρικά
και χρονικά εντοπισµένης γης, αντίθετα µεγεθύνει τις διαστάσεις της και τις κάνει οικουµενικές.
O αγώνας για την άµεση δηµοκρατία, αν και οικουµενικός, δεν είναι ένας τρόπος για την παγκόσµια διακυβέρνηση.
Σ’ έναν κόσµο όπου θα επικρατούσε η άµεση δηµοκρατία δεν θα υπήρχε καµία θέση για παγκόσµια διακυβέρνηση ή για οικουµενικό κράτος. Η δηµοκρατική πολιτεία βρίσκεται στα µέτρα του κάθε «µοναδικού ατόµου»· γι’ αυτό η άµεση δηµοκρατία επιδιώκει την υπέρβαση της παγκοσµιοποίησης προς την κατεύθυνση µιας ελεύθερης ανθρωπότητας στην οποία θα ανθεί ένα πλήθος από διαφορετικούς πολιτισµούς.


syneditions@gmail.com
http://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ. Ανοιχτή Συνέλευση “Κίνησης 136″, Τετάρτη 24 Αυγούστου, 8.00 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Συμπολίτη – Συμπολίτισσα,
Στις 10 Αυγούστου συναντηθήκαμε στο Εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης πρωτοβουλίες πολιτών, μεμονωμένοι πολίτες και το σωματείο
εργαζομένων της ΕΥΑΘ και θέσαμε τις βάσεις της “Κίνησης 136″. Με αφορμή το ξεπούλημα του 40% της ΕΥΑΘ από την κυβέρνηση σε
ιδιώτες, με ότι αυτό συνεπάγεται, επιδίωξη μας είναι να αντισταθούμε με τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται ο κοινωνικός
χαρακτήρας της ΕΥΑΘ και η διατήρηση του νερό ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως προϊόν διαπραγμάτευσης με κάθε κερδοσκόπο,
ντόπιο ή ξένο.
Η «Κίνηση 136» είναι μια συμφωνία αρχών οι οποίες τέθηκαν στις 10 Αυγούστου και ως σκοπό έχει:
1. την εξαγορά από τους πολίτες του 40% της ΕΥΑΘ και της διαχείρισης της (management).
2. τον κοινωνικό έλεγχο του νερού της πόλης
3. την δημοκρατική λειτουργία της εταιρείας
4. τον μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα της εταιρείας, την άσκηση κοινωνικής πολιτικής και την προστασία του
περιβάλλοντος.

Στις 24 Αυγούστου 8.00 μμ στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης σας καλούμε στην ανοιχτή συνέλευση για να
συναποφασίσουμε:
· Τη μορφή εταιρείας με την οποία θα περιβληθεί η «κίνηση 136», έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ρεαλιστική πρόταση
του τρόπου εξαγοράς της ΕΥΑΘ ώστε να εξασφαλίζεται ο συνεχής έλεγχος της εταιρείας από τους πολίτες.
· Συγκρότηση του λογαριασμού διαφάνειας για τη συλλογή των χρημάτων που απαιτούνται για την εξαγορά.
Συγκρότηση ταμείου για τα έξοδα της διάδοσης της κίνησης.
· Λειτουργία και διαχείριση της ιστοσελίδας της κίνησης http://www.136.gr/
· Ανάθεση επεξεργασίας νομικού πλαισίου που θα στηρίζει την κίνηση 13
· Όροι συμμετοχής των πολιτών ή των συλλογικοτήτων στο σώμα της συνέλευσης – Δημοκρατική λειτουργία
βασιζόμενη στις αρχές του ιδρυτικού κειμένου.
· Κοινές δράσεις των συμμετεχόντων.

Η «Κίνηση 136» είναι ανεξάρτητη από κομματικούς μηχανισμούς και δεν κηδεμονεύεται. Στηρίζεται στην αφιλοκερδή συμμετοχή των
πολιτών της Θεσσαλονίκης και μέσα σε αυτήν μπορούν να λειτουργήσουν όλοι όσοι ασπάζονται τις αρχές της, με σχέσεις ισότητας σε
ένα Δημοκρατικό περιβάλλον όπου η Δημοκρατία δεν είναι απλά λέξη.

ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ.

http://www.136.gr/

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Μάτια ορθάνοιχτα στο Λονδίνο - Μια άποψη εκ των έσω...



Χαμογελαστά πρόσωπα, κάποια πίσω από μαντήλια και κουκούλες. Αυτό είναι το Hackney στο Λονδίνο. Ή αυτό ήταν το Hackney χθες βράδυ. Σήμερα θα είναι κάπου αλλού, και ξανά κάπου αλλού λίγες ώρες αργότερα. Τα χαμόγελα ήρθαν γιατί οι δρόμοι είναι δικοί μας και κανείς δεν φοβάται πια την αστυνομία.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως το κάψιμο ενός περιπολικού δεν είναι πολιτική πράξη, πως το να λεηλατείς ένα κατάστημα είναι ατομισμός και καγκουριά, πως το να σπας τζαμαρίες είναι ανεύθυνο. Όσοι λένε πως όλα αυτά είναι απολίτικα ζουν σ’ αυτήν την πόλη με τα μάτια κλειστά, δεν βλέπουν την τεράστια και αυξανόμενη ανισότητα και την κοινωνική και πολιτική καταπίεση. ΠολιτικέςΓια τη στέγασηΓια την πόληΓια την πρόνοιαΓια τηνοικονομίαΜε τι αποτελέσματα: όχι μόνο ο κόσμος ζει σε άθλια σπίτια, έχει άθλιες δουλειές και σε καθημερινή βάση τρώει σκατά από την αστυνομία, αλλά αυτό στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι περισσότερα σκατά, καθώς οι περικοπές και η οικονομική κρίση πλήττουν χειρότερα όσους βρίσκονται στον πάτο.
Υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι όλα αυτά είναι απολίτικα επειδή οι στόχοι είναι όλοι λάθος: τοπικά καταστήματα και σπίτια βρίσκονται δυστυχώς μεταξύ των θυμάτων. Λένε επίσης ότι είναι απολίτικα επειδή τα λάφυρα θα πάνε στη μαύρη αγορά και δεν είναι φαγητό ή αναγκαία προϊόντα, ή επειδή ο κόσμος κλέβει ποδήλατα και φωτογραφικές μηχανές από περαστικούς· αλλά αυτό δεν είναι μια καλο-οργανωμένη εξέγερση όπως θα την ήθελε κάποιος. Είναι μια αντίδραση, ένας ξεσηκωμός, το σκάσιμο μιας φούσκας γεμάτης αγωνία, καταπίεση, έλλειψη ευκαιριών και δυνατοτήτων, και καθαρής βαρεμάρας και κατάθλιψης. Κι όταν σκάει μια τέτοια φούσκα όλα είναι πιθανοί στόχοι, ενάντια σε μια αστυνομική δολοφονία, αλλά ακόμη και για πλάκα, για να αποκτηθούν αγαθά και για να επανακτηθεί ο έλεγχος στον εαυτό του καθένα για μια στιγμή και στην πόλη ολόκληρη για μερικές μέρες.
Όπως σε καθετί που γίνεται στο δρόμο, κάθε άτομο που εμπλέκεται θα εκφραστεί με το δικό του τρόπο, δείχνοντας ότι υπάρχει συνεχής και σταθερή πολιτική συζήτηση και επιχειρήματα μεταξύ των ανθρώπων στο δρόμο για τις αιτίες και τις δράσεις που γίνονται. Το να λες ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι απολίτικοι, το να λες ότι όσοι εμπλέκονται είναι απολίτικοι κάγκουρες είναι ψέμα. Πώς γίνεται οι συζητήσεις και η δράση ενάντια στη συνεχή αστυνομική καταπίεση και δολοφονία να μην είναι πολιτική; Πώς γίνεται η συζήτηση για το τι κάνουμε για τα προβλήματα της κοινότητάς μας, τις κυβερνητικές περικοπές στην εκπαίδευση και στις δραστηριότητες των νέων, την ανεργία, την έλλειψη στοιχειώδους επιπέδου αυτοπροσδιορισμού να μην είναι πολιτικό; Πώς γίνεται οι πολλοί αυτοί νέοι άνθρωποι να εκλαμβάνονται ξαφνικά ως κοινοί κάγκουρες και εγκληματίες;
Σε κάποιο σχόλιο εφημερίδας, ένας καινούριος κάτοικος του Hackney παραπονιόταν για το ότι μέχρι τώρα ένιωθε ασφαλής στη γειτονιά, ξέροντας πως όλες οι κοινωνικές προστριβές και οι πυροβολισμοί ήταν εσωτερική υπόθεση των συμμοριών, αλλά τώρα φοβάται να βγει από το σπίτι. Αυτό δείχνει το πόσο διαχωρισμένη μπορεί να είναι ακόμη και η πλέον ποικίλη γειτονιά και πόσο τα προβλήματα της κοινότητας μπορούν εύκολα να αγνοούνται, αρκεί τα θύματα να είναι νέοι και μαύροι. Αυτές τις μέρες τα θύματα έπαψαν να είναι νέοι και μαύροι.
Πέραν του φόβου, πώς αντιδρά ο υπόλοιπος κόσμος; Κάποιοι είναι έξαλλοι, έξαλλοι με τις καταστροφές στη γειτονιά που δεν αντέχει άλλο, κάποιοι οργανώνονται και υπερασπίζονται την κοινότητά τους, όπως η τουρκική κοινότητα στο Stoke Newington που κυνήγησε μια ομάδα εξεγερμένων μακριά από την περιοχή, και κάποιοι οργανώνουν αγρυπνίες και συζητήσεις στο δρόμο για να βρουν ένα διαφορετικό τρόπο αντίδρασης στη δολοφονία του Mark Duggan.
Τρίτη μέρα και οι σειρήνες συνεχίζουν να ηχούν στους δρόμους. Όλοι οι εργαζόμενοι στο κεντρικό Λονδίνο ειδοποιήθηκαν από την αστυνομία να φύγουν νωρίτερα απ’ τις δουλειές τους για να προλάβουν να γυρίσουν σπίτια τους πριν ξεσπάσουν οι αναμενόμενες απογευματινές ταραχές. Ανακοινώθηκε η σύγκλιση της επιτροπήςCOBRA, αφού ο πρωθυπουργός πείστηκε να διακόψει τις διακοπές στην Τοσκάνη και να επιστρέψει στο Λονδίνο. Η χρήση πλαστικών σφαιρών συζητιέται, ενώ η ενίσχυση της αστυνομίας στους δρόμους είναι η μοναδική συνταγή που προωθούν για να μπουκώσουν τα στόματά μας, ενάντια σε με μια κοινωνική αρρώστια που γίνεται θανατηφόρα μόνο όταν η αστυνομία σκοτώνει έναν άνθρωπο.
Occupied London collective 
09.08.2011

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Πορεία την Πέμπτη στις πρεσβείες Αγγλίας και Ισπανίας ενάντια στην κρατική βία και καταστολή


Η λαϊκή συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος καλεί αύριο Πέμπτη 11/8, στις 6μ.μ., σε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος και στις 7μ.μ. σε πορεία στην Αγγλική και Ισπανική Πρεσβεία ενάντια στην κρατική βία και καταστολή που εκδηλώνεται πάνω στους εξεγερμένους της Αγγλίας και στους διαδηλωτές της Ισπανίας.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Ολυμπία οδός: Οι εργαζόμενοι απολύονται, τα διόδια μένουν...

Ανακοινώθηκε και επίσημα ότι τα έργα σταματούν. Οι κατασκευαστικές εταιρίες που απαρτίζουν την κοινοπραξία έχουν παγώσει πλήρως το έργο, τα περισσότερα εργοτάξια έχουν κλείσει, μηχανήματα εκποιούνται ή μεταφέρονται, ενώ περισσότεροι από 2.800 εργαζόμενοι είτε έχουν ήδη απολυθεί είτε αναμένουν την απόλυσή τους.
Ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη Vinci "Η Γαλαρία", Θόδωρος Τσελεπής, σε συνέντευξή του στο 5ο φύλλο της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ, παρέθεσε σημαντικές πληροφορίες, για την εταιρία, την κοινοπραξία, το έργο και τη στάση του Δημοσίου.
  • Για τις απολύσεις: "Στη Vinci είμαστε 360 εργαζόμενοι και έχουμε μείνει 240. Έχει απολυθεί το 1/3 των εργαζομένων. Στο έργο δουλεύανε 2.800, με στοιχεία που μπορώ να γνωρίζω εγώ, γιατί στα υπόλοιπα εργοτάξια επικρατεί ομερτά. Έχουν απολυθεί πάνω από 1.000 εργαζόμενοι. Η χρηματοδότηση σταμάτησε από το Νοέμβριο. Οι τράπεζες, σε απόλυτη συνεργασία με τους κατασκευαστές, σταμάτησαν παράνομα να χρηματοδοτούν, τα εργοτάξια έχουν παγώσει, ο κόσμος απολύεται και αν δε βρεθεί λύση το έργο θα σταματήσει. Όχι μόνο η Ιόνια, αλλά και οι πέντε μεγάλοι άξονες".

  • Ποιος πληρώνει; "Το έργο πάγωσε από τις τράπεζες με τη δικαιολογία ότι είναι ανασφαλές οικονομικά. Ωστόσο χρηματοδοτείται ως εξής: 32% από τα διόδια, 20% από κρατικά και κοινοτικά κονδύλια, 41% από τραπεζικά δάνεια που έχουν συνάψει οι κατασκευάστριες εταιρίες και θα αποπληρωθούν πάλι από τα διόδια. Μόλις το 7% βάζουν οι κατασκευαστές. Αυτό αποτελεί από μόνο του το πρώτο σκάνδαλο.
  • Για τα στελέχη "πίσω από τις συμβάσεις": Η σύμβαση που φτιάχτηκε προέβλεπε ότι μέσα σ' ένα χρόνο θα ολοκληρώνονταν οι απαλλοτριώσεις. Κάτι αδύνατο. Δηλαδή από την πρώτη στιγμή άνοιγε η πόρτα για διεκδικήσεις των εργολάβων. Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου επί Σουφλιά που συνέταξε τις συμβάσεις, είναι σήμερα στέλεχος στην Ολυμπία οδό. Ο τωρινός γραμματέας των συγχρηματοδοτούμενων έργων του Ρέππα είναι ο προηγούμενος διευθυντής της Εγνατίας και της Ιόνιας οδού. Τα ίδια πρόσωπα εναλλάσσονται ανάλογα με το ποιο κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση. Όχι ότι έχουν κόμμα αυτοί, απλά αλλάζουν για να μη νιώθουν μονοτονία.
  • Εργατικά "ατυχήματα":Vinci, είτε διαφήμιζε κάλπικα τον εαυτό της, μέσω της κατασκευής της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, ως ασφαλή κατασκευαστική, είτε -το πιο πιθανό- έχει πολύ καλούς έλληνες συμβούλους που την κατάντησαν χειρότερη και από τη χειρότερη ελληνική. Όχι ότι έχει καμιά διαφορά …τελικά ίδια είναι τα αφεντικά ελληνικά και γαλλικά". Τα "ατυχήματα" ακολουθούν αυξητικό ρυθμό από χρόνο σε χρόνο, φτάνοντας στα 10 πέρυσι. "Συνάδελφος καταπλακώθηκε, υποβλήθηκε σε εγχειρήσεις, επέστρεψε κουτσαίνοντας. Έπεσε κομμάτι, ένα κυβικό μέτρο, από σκεπή, κατά τύχη δεν ήταν άνθρωποι από κάτω… Ανατρέπονται μηχανήματα…". Οι εργάτες που προσλαμβάνονται για ένα αντικείμενο, πρέπει να κάνουν τα πάντα. Ο οξυγονοκολλητής, για παράδειγμα, χωρίς να ξέρει, πρέπει να χειρίζεται βαριά μηχανήματα και αυτοκίνητα…
  • Η Vinci ως εργοδότης: "Συμπεριφέρονται με το χειρότερο τρόπο, απέλυσαν ακόμα και εκλεγμένη συνδικαλίστρια. Αφαιρούν από την "ατζέντα" θέματα που τους ενοχλούν, την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων, το ζήτημα ενός γαλλομαροκινού εργολάβου που φέρονταν βάναυσα. Ο γάλλος διευθυντής μας είπε ότι κάνει μπάνια, να μην τον ενοχλούμε. Κρύβεται από συνδικαλιστές, από βουλευτές. Έφυγε από την πίσω πόρτα και πήγε να πατήσει συνάδελφο απολυμένο. Διαμαρτυρόμαστε, κάνουμε παρεμβάσεις, όπως για το τι εκρηκτικά χρησιμοποιούν, και μας απειλούν με μηνύσεις, αγωγές, ξυλοδαρμούς. Η επιθεώρηση εργασίας αποτελείται από δύο άτομα για όλη την Αχαΐα. Κάναμε 24ωρες απεργίες - το καλό είναι ότι το Εργατικό Κέντρο Πάτρας δε βγήκε να μας …καταγγείλει. Είναι μόνο στο πλευρό της εργοδοσίας".
Ο Θεόδωρος Τσελεπής, πάντως, μιλάει για άλλο κόσμο που έχει σταθεί στους αγώνες του σωματείου, όπως τα πρωτοβάθμια σωματεία, συλλογικότητες, αντιεξουσιαστές… Κάνει επίσης λόγο και για θεσμούς ελέγχου του έργου, που εξαρτώνται από την κοινοπραξία. Ο χρηματοδοτούμενος "ελέγχει" το χρηματοδότη.

  • Τι είναι η Vinci: Ο προηγούμενος πρόεδρός της δικάζεται στη Γαλλία για γαϊτανάκι παρανομιών. Είχε απολύσει όλο το προσωπικό μισθοδοσίας για να ανεβάσει το μισθό του. Τώρα ο 70χρονος ζει στη Γενεύη, ενώ τον ψάχνει στη Γαλλία η εισαγγελία. Η κατασκευαστική απασχολεί 160.000 ανθρώπους. Εδώ κατασκεύασε τη γέφυρα Ρίου-Αντίρριου, αλλά δε μας λένε τον όρο που υπάρχει στη σύμβαση για το πότε είναι υποχρεωμένοι να παραδώσουν το έργο στο ελληνικό Δημόσιο. Δε δίνουν λογαριασμό πόσα βγάζουν και πόσα στοιχίζει η συντήρηση... Συνεχίζουν όμως να εισπράττουν 12,90 ευρώ σε κάθε διέλευση.
  • Μπακλαβάς γωνία: "Αυτοί δεν είναι επενδυτές, είναι νταβατζήδες. Το 50% των κρατικών κονδυλίων έχει μπει, τα διόδια εισπράττονται από την πρώτη μέρα της σύμβασης το 2008, το μόνο που μένει είναι να βάλλουν οι τράπεζες τα λεφτά. Υποτίθεται ότι είναι σε διαπραγματεύσεις, έρχεται το κράτος και τους "πιέζει" και στις 23 Μαρτίου τους χαρίζει άλλα 30 δις. Εάν δεν τους "πίεζε" δηλαδή τι άλλο θα τους έδινε; Με τα δικά τους στοιχεία, σε 15 χρόνια θα έχουν κάνει απόσβεση - δηλαδή άλλα 15 χρόνια θα κερδίζουν σε βάρος μας. Τώρα το κράτος θα τους δώσει κι άλλα 10 χρόνια εκμετάλλευσης του έργου που δε θα φτάσει πέρα από την Πάτρα. Θα απολυθούν όλοι οι εργαζόμενοι για να επανέλθουν μετά με ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις ή θα συνεχίσουν με υπεργολάβους και απλήρωτους και ανασφάλιστους. Δηλαδή αυτό που έχει πληρώσει ο λαός θα το πληρώσει ακόμα ακριβότερα. Αυτή είναι η πορεία του έργου.

Η συνέντευξη του Θόδωρου Τσελεπή δόθηκε στον Σπύρο Καλογεράκη στο ελεύθερο κοινωνικό ραδιόφωνο Κοκκινοσκουφίτσα