του λάμπε ρατ
Η δίωξη της ηγεσίας, βουλευτών και μελών της Χρυσής Αυγής με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης δεν είναι βέβαια αποτέλεσμα των ισχυρών πιέσεων από το αντιφασιστικό κίνημα και την αριστερά ούτε αποτελεί δείκτη της πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης να χτυπήσει τον φασισμό. Οι δε στοχεύσεις της δεν εξαντλούνται επ' ουδενί στο κλάδεμα των εκλογικών ποσοστών της Χ.Α. και την συνακόλουθη εκλογική ενίσχυση της Ν.Δ. Το καθεστώς δεν μασάει από τις αριστερές διαμαρτυρίες ούτε από τις «κλωτσιές στους νεοναζί»· η ολοκληρωτικού τύπου διαχείριση της κρίσης δεν εξαντλείται στη Χ.Α.· το καθεστώς δεν είναι κοντόθωρο.
Απ' ότι φάνηκε από την ετοιμότητα στην οποία βρίσκονταν και την ταχύτητα με την οποία κινήθηκαν όλοι οι μηχανισμοί (αστυνομία, δικαιοσύνη, ΕΥΠ, ΜΜΕ, πολιτικό προσωπικό) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μάλλον περίμεναν εδώ και καιρό την κατάλληλη ευκαιρία για να βάλουν μπροστά το υπερθέαμα «καθαρά χέρια». Τι σημαίνει αυτό; Με δυο λόγια: το καπιταλιστικό κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης, το πλέγμα εξουσίας του κεφαλαίου (νόμιμου και παράνομου) και των κρατικών μηχανισμών είναι νόμιμο, αδιάφθορο, ηθικό, δημοκρατικό και αντιφασιστικό· εγκληματίες, μαφιόζοι και φασίστες είναι οι χρυσαυγίτες.
Όπως έχουμε ξαναπεί με άλλη αφορμή, το καθεστώς δεν είναι διόλου αδιάφορο για τη συναίνεση των υποτελών. Χωρίς αυτήν, η στρατηγική των κυρίων ημών θα βρίσκει συνεχώς μπροστά της προσκόμματα και παρενοχλήσεις, θα αναγκάζεται να επιβραδύνει, να υποχωρεί και να διεξάγει ένα διαρκή πόλεμο κινήσεων, θα χάνει σε αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα, θα σπαταλά πολύτιμο χρόνο, ενέργεια και χρήμα στην επιτήρηση, την καθυπόταξη και την τιμωρία των λιποτακτών. Εξάλλου, μια παρατεταμένη κατάσταση εκατέρωθεν πολιτικής βίας, εσωτερικού διχασμού, αστάθειας και αναστάτωσης δεν είναι ουδόλως παραγωγική (ίσως γι΄αυτό κιόλας να αποφάσισαν να βάλουν ένα πρόωρο φρένο στη Χ.Α., ενώ μέχρι τώρα πριμοδοτούσαν άλλοτε φανερά και άλλοτε υπόγεια τη στρατηγική της έντασης). Το παρελθόν άλλωστε τούς το έχει διδάξει αυτό. Η καπιταλιστική συσσώρευση στην μεταπολεμική ελλάδα, παρά τον κορβανά χρημάτων από το σχέδιο Μάρσαλ, έφτασε κάποια στιγμή στα όριά της, ακριβώς γιατί ο μισός πληθυσμός της χώρας ήταν αποκλεισμένος. Η ενσωμάτωση των ηττημένων (και για δεκαετίες στιγματισμένων, βασανισμένων και στερημένων) στο έθνος, τους κρατικούς θεσμούς και την παραγωγή ήταν απαραίτητη. Η προσπάθεια ξεκίνησε στα 60ς από τον Γ. Παπανδρέου τον Α' (που πιέστηκε βέβαια και από τους αγώνες του πολύμορφου κινήματος της δεκαετίας εκείνης), αλλά έμεινε ημιτελής γιατί το «ancient regime» δεν κατέθετε εύκολα τα όπλα. Ολοκληρώθηκε όμως στα 80ς από τον Α. Παπανδρέου, τον ευφυέστερο ίσως απατεώνα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Όσο λοιπόν βαθαίνει η κρίση, όσο εφαρμόζονται ωμά και κυνικά οι πολιτικές λεηλασίας και αρπαγής από τους εγκληματίες με τα λευκά κολάρα, όσο δουλεύουν ασταμάτητα οι μηχανισμοί ηθικής και διανοητικής εξαχρείωσης, τόσο το καθεστώς θα εφευρίσκει μεθόδους και τεχνικές ανανέωσης της πίστης των υποτελών, επανανομιμοποίησης στις συνειδήσεις τους, ανάκτησης του κύρους και της χρησιμότητας - αναγκαιότητάς του, προσεταιρισμού μέσω αποπλάνησης ή εκφοβισμού. Η ωμή βία πρέπει να ασκείται κατά περίπτωση, γιατί σε ευρεία κλίμακα ενδέχεται να επιφέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα: να ενεργοποιήσει το δικαίωμα στην αντίσταση στον δυνάστη. Λίγες -και αν όχι λίγες, σίγουρα αντιπαραγωγικές με κεφαλαιοκρατικούς όρους- οι μέρες ενός καθεστώτος χωρίς κοινωνική σταθερότητα, με οξυμμένα πολιτικά πάθη και μίση, με διαρκή ανάγκη για καταφυγή στη βία. Λίγες οι μέρες ενός ηγεμόνα χωρίς λαό.
Το καθεστώς θα προσπαθεί βήμα - βήμα, αφορμή την αφορμή, να μας κάνει να αγαπήσουμε τους μηχανισμούς του, και ειδικά τον σκληρό πυρήνα του Κράτους, την αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Θέλει να μας κάνει να παρακαλάμε για περισσότερη και καλύτερη αστυνόμευση, για ενίσχυση του ρόλου και της εξουσίας των εισαγγελέων και των δικαστών, για μεγαλύτερη προστασία από τον πατέρα-αφέντη. Μετά τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», μετά τον «πόλεμο κατά των κουκουλοφόρων», μετά τον «πόλεμο κατά του εγκλήματος», έφτασε και ο καιρός του «πολέμου κατά του νεοναζισμού», και έπεται και συνέχεια. Έτσι χτίζονται τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Το στοίχημα για τους αφέντες μας δεν είναι να μας βάλουν αυτοί τη θηλιά στο λαιμό· αυτό είναι μάλλον εύκολο. Το στοίχημα είναι να τη βάλουμε εμείς οικειοθελώς.
Απ' ότι φάνηκε από την ετοιμότητα στην οποία βρίσκονταν και την ταχύτητα με την οποία κινήθηκαν όλοι οι μηχανισμοί (αστυνομία, δικαιοσύνη, ΕΥΠ, ΜΜΕ, πολιτικό προσωπικό) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μάλλον περίμεναν εδώ και καιρό την κατάλληλη ευκαιρία για να βάλουν μπροστά το υπερθέαμα «καθαρά χέρια». Τι σημαίνει αυτό; Με δυο λόγια: το καπιταλιστικό κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης, το πλέγμα εξουσίας του κεφαλαίου (νόμιμου και παράνομου) και των κρατικών μηχανισμών είναι νόμιμο, αδιάφθορο, ηθικό, δημοκρατικό και αντιφασιστικό· εγκληματίες, μαφιόζοι και φασίστες είναι οι χρυσαυγίτες.
Όπως έχουμε ξαναπεί με άλλη αφορμή, το καθεστώς δεν είναι διόλου αδιάφορο για τη συναίνεση των υποτελών. Χωρίς αυτήν, η στρατηγική των κυρίων ημών θα βρίσκει συνεχώς μπροστά της προσκόμματα και παρενοχλήσεις, θα αναγκάζεται να επιβραδύνει, να υποχωρεί και να διεξάγει ένα διαρκή πόλεμο κινήσεων, θα χάνει σε αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα, θα σπαταλά πολύτιμο χρόνο, ενέργεια και χρήμα στην επιτήρηση, την καθυπόταξη και την τιμωρία των λιποτακτών. Εξάλλου, μια παρατεταμένη κατάσταση εκατέρωθεν πολιτικής βίας, εσωτερικού διχασμού, αστάθειας και αναστάτωσης δεν είναι ουδόλως παραγωγική (ίσως γι΄αυτό κιόλας να αποφάσισαν να βάλουν ένα πρόωρο φρένο στη Χ.Α., ενώ μέχρι τώρα πριμοδοτούσαν άλλοτε φανερά και άλλοτε υπόγεια τη στρατηγική της έντασης). Το παρελθόν άλλωστε τούς το έχει διδάξει αυτό. Η καπιταλιστική συσσώρευση στην μεταπολεμική ελλάδα, παρά τον κορβανά χρημάτων από το σχέδιο Μάρσαλ, έφτασε κάποια στιγμή στα όριά της, ακριβώς γιατί ο μισός πληθυσμός της χώρας ήταν αποκλεισμένος. Η ενσωμάτωση των ηττημένων (και για δεκαετίες στιγματισμένων, βασανισμένων και στερημένων) στο έθνος, τους κρατικούς θεσμούς και την παραγωγή ήταν απαραίτητη. Η προσπάθεια ξεκίνησε στα 60ς από τον Γ. Παπανδρέου τον Α' (που πιέστηκε βέβαια και από τους αγώνες του πολύμορφου κινήματος της δεκαετίας εκείνης), αλλά έμεινε ημιτελής γιατί το «ancient regime» δεν κατέθετε εύκολα τα όπλα. Ολοκληρώθηκε όμως στα 80ς από τον Α. Παπανδρέου, τον ευφυέστερο ίσως απατεώνα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Όσο λοιπόν βαθαίνει η κρίση, όσο εφαρμόζονται ωμά και κυνικά οι πολιτικές λεηλασίας και αρπαγής από τους εγκληματίες με τα λευκά κολάρα, όσο δουλεύουν ασταμάτητα οι μηχανισμοί ηθικής και διανοητικής εξαχρείωσης, τόσο το καθεστώς θα εφευρίσκει μεθόδους και τεχνικές ανανέωσης της πίστης των υποτελών, επανανομιμοποίησης στις συνειδήσεις τους, ανάκτησης του κύρους και της χρησιμότητας - αναγκαιότητάς του, προσεταιρισμού μέσω αποπλάνησης ή εκφοβισμού. Η ωμή βία πρέπει να ασκείται κατά περίπτωση, γιατί σε ευρεία κλίμακα ενδέχεται να επιφέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα: να ενεργοποιήσει το δικαίωμα στην αντίσταση στον δυνάστη. Λίγες -και αν όχι λίγες, σίγουρα αντιπαραγωγικές με κεφαλαιοκρατικούς όρους- οι μέρες ενός καθεστώτος χωρίς κοινωνική σταθερότητα, με οξυμμένα πολιτικά πάθη και μίση, με διαρκή ανάγκη για καταφυγή στη βία. Λίγες οι μέρες ενός ηγεμόνα χωρίς λαό.
Το καθεστώς θα προσπαθεί βήμα - βήμα, αφορμή την αφορμή, να μας κάνει να αγαπήσουμε τους μηχανισμούς του, και ειδικά τον σκληρό πυρήνα του Κράτους, την αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Θέλει να μας κάνει να παρακαλάμε για περισσότερη και καλύτερη αστυνόμευση, για ενίσχυση του ρόλου και της εξουσίας των εισαγγελέων και των δικαστών, για μεγαλύτερη προστασία από τον πατέρα-αφέντη. Μετά τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», μετά τον «πόλεμο κατά των κουκουλοφόρων», μετά τον «πόλεμο κατά του εγκλήματος», έφτασε και ο καιρός του «πολέμου κατά του νεοναζισμού», και έπεται και συνέχεια. Έτσι χτίζονται τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Το στοίχημα για τους αφέντες μας δεν είναι να μας βάλουν αυτοί τη θηλιά στο λαιμό· αυτό είναι μάλλον εύκολο. Το στοίχημα είναι να τη βάλουμε εμείς οικειοθελώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου